|
Ringverslag 27 en 28 september 2003
We hadden geluk want ondanks de werkzaamheden op de A61 waarbij het verkeer naar één strook werd gestuurd stonden er geen files. Ik reed achteraan de groep en op een gegeven moment schoot er een busje van de rechter rijstook naar links. Hij ging tergend langzaam zijn voorganger voorbij. De groep van vijf liep dus ver uit. Van achter naderde een Cooper S. Dat kan leuk worden, dacht ik toen. Het busje ging naar links en ik liet de Cooper voorbij om er vervolgens achteraan te gaan. In het begin liep hij met zijn 163 PK iets uit, maar langzaam maar zeker kwam ik dichterbij. Tegen mijn top aan ging ik hem voorbij. De toerenbegrenzer maakte er bij zo'n 225 a 230 in het uur een einde aan (hij loopt ver uit de tellerschaal). Eenmaal aangesloten bij de groep kwam hij mij weer voorbij en stak sportief zijn duimpje op. Leuk ontmoeting en het mooiste moet nog komen. Tijdens onze hoge snelheidsduel had hij gewoon een poedel op zijn linker arm zitten! Het moet niet gekker worden. Vlakbij de Ring ging een ieder zijn eigen weg. Maurice sms-te dat hij hij Wehrseifen stond en dat was dus ook mijn doel. Auto bij het hotel geparkeerd en op naar Wehrseifen. Eenmaal daar aangekomen geen Maurice. Hij bleek door te zijn gelopen tot Metzgesfeld. Nu is dat op zich niet zo ver als je het in stappen doet, maar als je in één keer zo’n hoogteverschil te voet gaat overbruggen is dat toch vrij pittig. De conditie was dus ook weer op peil. Het blijft mooi spul die VLN-wagens. Waar de mensen het geld vandaan halen om met al die Porsches te racen is mij nog steeds een raadsel, maar dat het leuk is om naar te kijken staat als een paal boven water.
Langzaam maar zeker weer afgedaald richting Breidscheid en na afloop van de race kennis gemaakt met de eigenaar van ons hotel. Hotel an der Norschleife ligt in Breidscheid direct bij de ingang halverwege de baan. Het hotel heeft nette kamers en de kamers aan de voorzijde hebben uitzicht op de baan.
Voor 31 euro slaap je hier prima en krijg je een prima ontbijt voorgeschoteld. Wat mij betreft is het hotel dan ook een aanader. De eigenaar Eddy is een aardige gast die ons voor gek verklaarde toen wij net voor zessen zeiden dat we nog wat rondes gingen doen. Net iets na zessen ging de baan dan eindelijk open. Het was heerlijk rustig op de baan en zodoende vier rondes gedraaid op deze namiddag. Ik heb twee rondes iemand meegenomen en beiden waren sterk onder de indruk van wat er allemaal mogelijk is met een 205. De laatste ronde van de dag was de apartste. Vanaf de Karrusell zat ik met Aeneas op de passagiersstoel achter een A4 station. De lijnen die deze man reed had ik nog nooit gezien. Als je binnen hoort te zitten, zat hij buiten en omgekeerd. Hij ging van links naar rechts over de baan en liet mij, ondanks dat ik veel sneller was, niet voorbij. Ernaast zetten bij zo’n dwaas is niet aan mij besteed dus hebben we zijn rijkunsten van een afstandje gevolgd. Af en toe wat dichterbij op stukken dat ik er eventueel voorbij kon, maar hij wist van geen wijken. Respect voor Audi dat het onderstel dusdanig goed is dat je dit allemaal kunt doen zonder in de vangrail te belanden. Ik wou nog wel met hem napraten maar toen ik op het rechte stuk richting de finish naast hem ging rijden en kreeg als begroeting een middelvinger. Je mag iemand niet beoordelen op zijn uiterlijk, maar in mijn ogen was het niet één van de friste figuren dus ik heb mijn praatje maar gelaten voor wat het was. Rond 19.30u was het tijd om in het Sonnenhof-hotel aan te schuiven. Het eten smaakte prima, maar de planning liep wat uit. Rond half negen zouden we met de cursus beginnnen, maar dat werd pas tiern uur. Gevolg was dat het einde van de avond rond de 1.30u lag. Laat, maar het was het wel waard, want de informatie was leuk en zinvol. Daarna in het hotel nog even de foto’s op de laptop gezet en bekenen en rond 2.30u ging het lampje uit. Om 6.30u ging hij weer aan want we moesten en zouden om 8.00u bij de start staan. Ondanks dat ik de kamer deelde met onze notoire verslaper Maurice zaten we om 7.30u aan het prima ontbijt. De koffie was zo sterk dat één slok genoeg was om de hele dag stijf te staan. We waren dus direct wakker. Om 7.50u in de auto en op naar naar de start. We waren niet de eerste die de baan op gingen. Een Engelse M5 en de vrouw/vriendin van Roelof waren ons voor. Halverwege de baan waren we ze echter beiden gepaseerd waardoor mij de eer toekwam om als eerste vandaag een ronde afgelegd te hebben. Die namen ze me niet meer af. Direct nog maar een ronde gedaan want zo’n privé-circuit is toch wel erg mooi. Snel tanken en op naar de volgende serie van rondes. Het ging allemaal erg lekker en de rust op de baan was ongekend. Rond een uur of tien arriveerd Rens met Karin. Direct maar een rondje achter elkaar aan getuft, maar Rens liet me voor Hatzenbach al voorbij. Een of andere cursus met een gele Evo 7 voorop zorgde voor veel noodzakelijk inhaalmanoeuvres.
Na afloop van de cursus van gisteren bood Ron Simons aan om een aantal passengerlaps te rijden op zondag. Ik was één de gelukkig en zodoende zat ik rond kwat voor elf op de bijrijdersstoel van de 75. Met zijn 130 a 140 PK is de rechte lijn snelheid niet echt om over haar huis te schijven, maar de bochten zijn echt abnormaal hard te nemen. Ron heeft echt een steek los zitten (in positieve zin). Wegblijven van de kerbstones? Ron rijdt er recht overheen en bij Hatzenbach pakt hij zelfs nog een stuk gras mee. De snelheid in de Karsussel is enorm en het stuk Hohe Acht - Brunnchen gaat helemaal snoeihard. Het hok piept en kraakt alsof hij zo uit elkaar valt, maar om bochten te hoeken is dit een machtig mooi apparaat. Ik vond het een super rondje en heb me zeer goed geamuseerd in dit oude hok. Ron bedankt!
Helaas was het rond 12 uur weer raak. Een motorrijder was rechtdoor gegaan op Flugplatz en moest met o.a. een gebroken rug afgevoerd worden per heli. Duurt altijd lang zo’n sluiting dus zijn we maar een currywurst gaan eten bij Hannes. Uiteraard daarna wat fot’s gemaakt bij Breidscheid. Het wordt tijd dat ze daar eens aan het snoeien gaan want die rotstruiken belemmeren het fotograferen enorm.
Fotograferen is leuk, maar rijden is toch weer net iets leuker. Eén van de voordelen van de jaarkaart is dat je niet via die binnenweggetjes hoeft waar je vullingen uit je kiezen trillen, maar dat je gewoon via de baan naar de start kunt. Inmiddels was het daar al weer aardig druk geworden. Het was weer zoeken naar een plekje en vervolgens heb je een groot probleem om er weer uit te komen. Uiteraard was er weer het nodige leuke spul geparkeerd. Zo konden we eindelijks eens onder de kap van de belachelijk snelle zwarte Ascona kijken.
In ronde zes van de dag werd mijn aandacht getrokken door een lampje op mijn dashboard. Nu klopt er geen hout van mijn instrumenten want de oliedrukmeter is kapot, de toerenteller niet aangesloten en de snelheidsmeter wijkt sterk af, maar dit lampje klopte wel: de remblokken waren op. Ik heb altijd een setje bij me voor dit soort gevallen want in ijzer op ijzer heb ik weinig zin. Op het lokale industrieterrein in een ruim kwartiertjes met behulp van Rens de blokken vervangen en we konden weer.
Blokken vervangen gaat uiteraard niet zonder het wiel eraf te halen en toen werd ik verrast door de stukken rubber die uit de band liggen in het midden van het loopvlak. Toch maar eens aan wat anders gaan denken.
De tijd vloog en na wederom een aantal rondes zonder opzienbarende gebeurtenissen werd het weer tijd om het fototoestel te gebruiken waar hij voor gemaakt was: foto’s maken. Rens was nog nooit bij Schwalbenschwanz geweest dus kozen we dat als fotolokatie. Oefening baart kunst blijkt wel uit de foto’s. De meesten zijn al een stuk beter dan een aantal weken geleden.
Na de fotosessie terug naar het hotel om even de bagage op te halen. Een Speedster die er de dag ervoor nog strak uit zag, was hard in aanraking gekomen met de vangrail. Los van de vangrail-schade was de schade aan de auto ook aanzienlijk. Lijkt me erg pijnlijk als je als Italiaan hier je auto zo verbouwd. Het was de bedoeling om nog één ronde te doen. Helaas was de baan weer dicht omdat een M5 op zijn dak was gegaan bij Ex Muhle. We verwachtten dat het nog wel even zou duren, maar dat viel mee. Velen gingen eten, maar Rens en ondergetekende geloofden dat wel en dus kozen wij voor het asfalt. Karin bij mij in de passagiersstoel en eenmaal weg accelererend zag ik het beruchte gevaarte al voor me. Had er diverse mensen al over gehoord, maar ik had het zelf nog nooit ervaren: een confrontatie met de zwarte oude Franse Mercedes. Vanaf de laatste bocht van Hatzenbach zat hij voor me. Op Flugplatz zat ik op zijn bumper, maar aan de kant gaan deed hij niet. Nu hoeft dat ook niet, maar hij reed gewoon verdedigend en dat vond ik minder. Schwedenkreuz naderend liet hij aan de binnenzijde 3 meter riumte, maar daar ga ik niet rijden want dan gaat het niet goed komen met mijn 205je. Dus dan maar wachten tot na Aremberg. Naar beneden rijdend richting Fuchsrohre liet hij links zo weinig ruimte dat ik over de kerb moest om er langs te kunnen. Ook niet echt een optie en na Adenauer Forst liet hij me eindelijk voorbij. OK, hij heeft ook betaald voor zijn ronde, maar om nou zwaar verdedigend te rijden gaat mij wat ver. Karin kon er de lol wel van inzien en zodoende hadden we toch nog een leuk rondje. De klok was de zes al gepasseerd en dus werd het tijd om huiswaarts te gaan. Het was een prachtig weekend: mooi weer, geen schade en veel plezier gehad. Zo mogen er nog velen komen. |
