Ringverslag 28 maart 2005

Na een lange winter met daarin voor Nederlandse begrippen heel veel sneeuw was de baan toch weer net voor Pasen open. Het unieke van deze Pasen was het feit dat het F1-circuit vast zat aan de Nordschleife. Voor zover ik me kan herinneren was het een jaar of zeven geleden dat dit het geval was tijdens de touristenfahrten. Via de diverse sites was al duidelijk dat er veel volk op komst zou zijn. Op onderstaande foto is de verbinding tussen de Nordschleife en het F1-circuit te zien. Bij de rechter pijl rij je vanaf de Nordschleife het F1-cricuit op terwijl je bij de linker pijl vanaf het F1-circuit wederom de Nordschleife oprijdt (bron van de foto ben ik even kwijt). Voor de minder bekende: midden boven zie je het rechte stuk van de Nordschleife met halverwege aan de linker zijde de start-finish.

Omdat een aantal leden van het Porsche-forum ook wel zin hadden om die kant op te gaan, hadden we om 7.00u bij de Texaco in Venlo afgesproken. Voor bijvoorbeeld Erwin betekende dit dat hij om 5.15u op moest en da’s best vroeg op tweede paasdag. Ondanks dat waren de 911 Turbo, 911 3.2, 964, een TT 3.2 en mijn oude 205 allen op tijd bij de grensovergang.

De weersvoorspelling was waardeloos (>70% kans op regen), maar aangezien het weer bij de Ring zich niet of nauwelijks laat voorspellen hebben we de gok toch maar genomen en zijn we Ringwaarts gegaan. Onderweg was het mooi weer met her en der een mistbankje. Op zondag was de baan tot ongeveer 11.00u dicht in verband met die mist, maar vandaag was hij direct om 8.30u open. Onderweg stond Marc met zijn 996 4s ons nog te filmen op de A1 om vervolgens met 285 km/uur ons bij te halen. Ik had op tweede paasdag al aardig wat volk verwacht om 8.30u op de parkeerplaats, maar dat viel mee/tegen.

Ik had me voorgenomen dit jaar geen jaarkaart te nemen omdat ik toch niet zo vaak zal komen, maar een simpele berekening leerde me dat het financieel gezien toch voordeliger was om die kaart wel te kopen. Zo gezegd, zo gedaan en Bo (zoon van Marc) met helm op, goed vastgesnoerd in de auto gezet om de eerste ronde van het jaar te gaan rijden. Erwin reed met zijn 964 achter me aan en het was een heerlijk rustig rondje. Behalve de zilveren 964 in mijn spiegel heb ik geen enkele andere auto of motor op de baan gezien. De baan was helemaal droog op een paar vochtige plekken na. Ook het F1-circuit leek wel onze privé-baan want er was verder niemand te bekennen. Het verschil tussen de brede F1-baan en de smalle Nordschleife is enorm. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat daar vroeger F1-auto’s overheen hebben gereden.

Na deze ronde was het tijd voor een kop koffie, maar nadat die op was konden we het toch niet laten om snel nog even een ronde te doen. Het was immers droog en de baan was zo goed als leeg. Joost (911 3.2) mee genomen voor een snelle ronde en met uitzondering van een Engelsman in een Toyota GT-Four die dacht sneller te zijn dan mijn 205, geen ruimte liet en daardoor ongeveer de halve ronde voor me heeft gereden, ging het lekker.

In sommige bochten ging het brandstoflampje aan en aangezien Erwin ook bij moest vullen was het tijd voor een tankstop. We spraken af om direct vanaf het tankstation nog een ronde te doen, maar een helm opzetten rijdend vanaf het tankstation naar de Ring gaat me niet echt lukken. Op de parkeerplaats sprak Fabian me aan of ik al een passagier had. Nee, dus Fabian vastgesnoerd in de 205. Erwin was inmiddels al enige tijd de baan op. Een zilveren SLK reed leuk met ons op en het was een lekkere ronde totdat we bij Kallenhard de hoek om kwamen. Zwaaiende mensen en in de verte zag ik twee rijen met auto’s staan. Daarvoor lag een zilveren 911 op zijn dak. Het kon niet anders dan die van Erwin zijn want het was zo rustig. Fabian en ik zijn er direct naartoe gesneld, maar gelukkig waren er al meerderen die eerste hulp verleenden. De eerste aanblik toen ik vlakbij Erwin was zal ik nooit vergeten. Hij lag er volkomen beweegloos bij en reageerde op geen enkel teken. Even later arriveerde de streckensicherung en om hen wat ruimte te bieden heb ik vanaf dat moment een stap naar achteren gedaan. Even later hoorde ik dat hij zijn thuisnummer en gsm-nummer van Sandra al door had gegeven. Hij  was dus weer relatief fris. Desondanks werd hij per helikopter naar Koblenz getransporteerd. Aangezien ik Erwin aardig ken, heb ik geen moment geaarzeld en ben naar het ziekenhuis in Koblenz gereden.

Daar rond 13.00u aangekomen wist een arts mij te melden dat hij slechts licht nekletsel had dus dat was al een hele geruststelling. Grote domper is dan wel dat je de intensive care oploopt en Erwin daar schijnbaar levenloos ziet liggen aan allerlei slangen en buisjes. Ik was er op voorbereid dus schrok niet, maar je staat toch wel even raar te kijken. Ik had namelijk een aanspreekbare Erwin verwacht maar dat was dus niet zo. Voor transport in de helikopter wordt iemand voorzien van medicijnen dat hij in slaap valt zodat hij rustig blijft. Daartoe moet hij ook aan de beademing. Ik heb heel even aan zijn bed gezeten en toen gevraagd of het thuisfront al op de hoogte was.

Ik verwachtte van wel omdat hij zijn telefoonnummers op de Ring al door had gegeven, maar dat bleek dus niet het geval te zijn. Via Pascal van het Porsche-forum en een aantal verkeerde telefoontjes toch uiteindelijk aan het nummer van Sandra gekomen. Ik heb haar het trieste nieuws maar verteld, maar ze bleef er relatief kalm onder. Uiteraard wel emotioneel, maar ik heb getracht het positieve te laten overheersen en dat is me gelukkig gelukt.

Even later belde ze terug dat ze met een collega-chirurg van Erwin ook richting Koblenz zou komen. Aangezien dat nog wel een uurtje of 3 zou duren ben ik aan het bed van Erwin gaan zitten zodat hij, zodra hij wakker zou worden, toch een bekend gezicht zou zien. Op een gegeven moment neigde hij wakker te worden, maar dat ging met dermate heftige stuiptrekkingen gepaard dat ze hem een medicijn hebben gegeven waarmee hij tzt rustig wakker zou worden. Het voor mij vreemde is dat hij wel reageerde op mijn adviezen van rustig in- en uitademen.

Rond 17.00u waren Sandra en zijn collega ter plekke. Het werd Sandra uiteraard allemaal te veel, maar na enige tijd kalmeerde ze en kon ze er gelukkig goed over praten. Erwin's collega mocht direct de foto's zien en constateerde daarop een gescheurde 3e nekwervel die zal moeten herstellen middels het 6-8 weken dragen van een kraag. Hij is helemaal door de scan geweeest en verder is er tot op heden geen letsel geconstateerd dus het lijkt allemaal mee te vallen. Erwin's ouders zijn ’s avond ook richting Koblenz gegaan. Het was nu wachten op het wakker worden van Erwin en zodoende ben ik rond 19u huiswaarts gegaan. Sandra, zijn collega en zijn ouders leken mij voldoende voor een eerste opvang.

Met een onbehaaglijk gevoel ben ik huiswaarts gereden want het voelt toch alsof je iemand in de steek laat. Ik kon echter op dat moment niks meer doen en er was voldoende opvang aanwezig. Gezien de staat van de 911 na het ongeval mag hij echter van zeer groot geluk spreken dat hij er zo uitgekomen is. Met een eventuele passagier was het waarschijnlijk slechter afgelopen. Nader onderzoek leerde dat Erwin een scheur had in zijn bovenste nekwervel. Middels het 10 weken dragen van een nekspalk zou e.e.a. weer goed moeten herstellen.