Ringverslag 4 augustus 2007

Maurice had in de afgelopen jaren al een paar keer een rondje Ring gedaan op de fiets. Het leek me altijd wel leuk om te doen en toen ik begin deze week een sms kreeg of ik zin had om mee te doen met Rad am Ring hoefde ik me geen moment te bedenken. Tijdens Rad am Ring wordt o.a. een 24 uur gehouden voor de fietsers, maar het is ook mogelijk om als toerist een aantal rondes te doen.

Tot een paar maand geleden ging ik wel eens op de fiets naar het werk (17 km. enkele reis), maar echt vaak was het daar de laatste tijd niet van gekomen. Ik had altijd al de intentie om de noppenbanden van de mountainbike eens te vervangen door smallere exemplaren aangezien ik met de mtb nauwelijks in het bos kwam. Rad am Ring was wat dat betreft de druppel en zo had ik op dinsdagavond een paar wielrenbandjes onder mijn mtb gezet. Qua looks ziet het er niet echt uit in combinatie met het robuuste frame van de mtb, maar doordat de weerstand een stuk minder is, fietst het een stuk lichter. Op dinsdag en woensdagavond heb ik een klein rondje in de omgeving gedaan en dat moest het maar zijn voor zaterdag.

Om 9.00u stonden Maurice en Nadine voor de deur met de Golf inclusief fietsendrager. Helaas paste mijn fiets niet op de drager omdat de ruimte tussen trapas en frame te klein was. We zijn natuurlijk niet voor één gat te vangen en hebben zadel en beide wielen gedemonteerd en alles achterin de kofferbak van de Golf gestopt.

Bij aankomst bij de Ring de fiets weer in elkaar gezet en de fietskleding aangetrokken. Een helm zat ook nog niet in mijn uitrusting dus die had ik deze week ook nog maar één aangeschaft. Het leek me geen overbodige luxe als ik hoorde wat voor een snelheden je kon halen op de fiets op de Ring. Rond twaalf uur waren we er klaar voor en konden we in de hitte (27 grd) de baan op. Omdat op het F1-circuit net de start was voor de 24 uur hebben we dat maar niet gefietst maar zijn we rechtstreeks bij T13 aan onze ronde Nordschleife begonnen.

Ik wist niet echt wat me te wachten stond aangezien ik er nog nooit eerder met de fiets was geweest. Op naar Hatzenbach ging het in de grootste versnelling al direct 60-65 km/uur. Je haalt ongemerkt en zonder te trappen deze snelheid. De brug over naar Quiddelbacher höhe stelt ook niks voor, maar dan lijkt het alsof je tegen een muur aan fietst. Het was zaak om al voor de heuvel op een klein verzet te zitten anders kom je echt niet boven. De eerste kuitenbijter hadden we gehad en probleemloos overleefd. Op het vlakke Flugplatz was het gezellig naast elkaar fietsen en genieten van het uitzicht. Schwedenkreuz gaat zonder te fietsen en Aremberg is met 65 km/uur goed te doen zonder te remmen. De naast de baan opgestelde snelheidsmeter net na Aremberg gaf dan ook 65 km/uur aan.

En dan komt daar Fuchsrohre..... De verhalen horende zou je hier echt hoge snelheden kunnen halen. Trappen is niet nodig, maar een beetje lef wel. Beperkt in elkaar gedoken stoven we de diepte in. Het is niet raadzaam om in de dip op je snelheidsmeter te kijken want er zijn ook nog andere fietsers om je heen die je toch ook wel een beetje in de gaten moet houden. Remmen of sturen laat je wel uit je hoofd omdat je fiets toch wat lichtjes begint aan te voelen. Eenmaal omhoog fietsend richting Adenauer Forst bleek dat ik toch met 94 km door de Fuchrohre was gegaan.

Wij dachten dat we hard gingen, maar tussen Adenauer Forst en Breidscheid kwam ons het peloton al schreeuwend met "rechts fahren" voorbij. Onvoorstelbaar met welke doodsverachting die lui zich door bijvoorbeeld  miss-hitt-miss naar beneden storten. Tot Breidscheid was het gewoon uitrollen, met een stevige rem-actie bij Wehrseifen, maar daarna begint het pas echt. Het is onvoorstelbaar wat er allemaal rondfietst trouwens. Semi-profs op te dure race-fietsen, maar ook mensen op een normale fiets met elektro-aandrijving op het voorwiel. Toppunt was wel een wat oudere man met lange spijkerbroek op een semi-sportfiets met een draadmandje achterop met daarin zijn trui. Het is dat hij een helm op had maar anders zou je denken dat hij vanaf de supermarkt naar huis de verkeerde afslag had gepakt.

Ex-Mühle is stijl, maar doordat het kort is valt het wel mee. Bij Bergwerk aangekomen zat onze gemiddelde snelheid op 35 km/uur. Tja en dan komt Kesselchen. Da's bikkelen op de kleinere versnellingen die een mtb kent. Voor zet je hem sowieso op het kleinste blad, maar achter ongeveer in het midden zodat je altijd nog een tandje kleiner kunt mocht het noodzakelijk zijn. Met 10 a 11 km/uur kropen we omhoog. Het is gelukkig dermate rustig op de baan dat je de hele tijd naast elkaar kunt fietsen en kunt praten. Dat praten was nu echter wel over. Naast me hoorde ik het geadem en gehijg steeds heftigere vormen aannemen. Een paar honderd meter voor Klostertal vroeg ik Maurice of hij even wilde stoppen want ik had het gevoel dat hij om ging vallen. Er kwam nog net een "ja, graag" uit zijn mond, maar veel meer was het niet. Bij de eerste de beste struiken die wat schaduw gaven zijn we gestopt. We waren echter niet de enigste die stopten. Iedere plek schaduw op de baan werd benut door vele mensen om even op adem te komen. Ik had tot op heden geen last van zware benen en had nog vrij eenvoudig door kunnen fietsen, maar samen uit - samen thuis en dus ben ik ook gestopt. Mijn hartslag zat rond de 140, wat nog acceptabel is. Maurice zat boven de 180 dus da's vrij heftig. Na een minuutje of 10 pauze ging het weer en zijn we weer opgestapt. Kesselchen leek een stuk minder stijl als daarvoor, maar dat was na een paar honderd meter al weer anders. De gemiddelde snelheid was al aardig gedaald van 35 naar 21 in het uur.

De Karussell moesten we buitenom omdat ze met drie betonplaten aan het werk waren. En toen was daar de nekslag in de vorm van het stuk naar Hohe Acht. Ik zat lekker in mijn ritme met ca 10 km/uur op nog zeker niet de kleinste versnelling, maar naast mij zag ik iemand zwoegen en zweten om nog op zijn fiets te kunnen blijven zitten. Maurice stelde voor dat ik door zou fietsen en hem wel boven bij Hohe Acht zou zien. Ik ben in hetzelfde tempo door gegaan tot boven waarbij Maurice een stukje gelopen heeft om op adem te komen en daarna toch weer op de fiets is gestapt. Hieronder zie je mij op de rechterzijde van de foto zwoegen om boven te komen bij Hohe Acht (foto door Marc Weichert).

Eenmaal boven bij Hohe Acht wist Maurice te vertellen dat hij twee mannen tegen was gekomen: één die wel heel erg veel op zichzelf leek.... oftewel hij was zichzelf tegen gekomen. Verder was hij de man met de hamer ook nog tegen gekomen. Bij Hohe Acht was een tentje ingericht met wat drinken e.d. dus dat was goed geregeld. Daarnaast hadden onze verzorgers Nadine en Sabrina voor een banaantje en het nodige verse drinken gezorgd.

Maurice was blij dat hij even af was gestapt want anders was het ontbijt er via een oneigenlijke weg weer uitgekomen. Imiddels waren we exclusief pauze iets minder dan 40 minuten onderweg.

Na een mintuutje of 20 pauze was het weer tijd om te vertrekken. Vanaf Hohe Acht is het allemaal relatief goed te doen. Bij Eschbach omhoog is pittig, maar Brünnchen is dan wel weer erg spannend omdat je daar toch met zo'n 70 naar beneden zeilt. We werden gade geslagen door slechts een handje vol kijkers op Brünnchen.

Dottinger Höhe viel me ook enorm mee, maar dat kwam waarschijnlijk ook doordat Maurice me er voor had gewaarschuwd. Tiergarten naar beneden is een eitje, maar het stuk omhoog naar T13 is wel weer pittig. Na 59 min. waren we wederom op de plek waar we begonnen waren. We hadden met onze verzorgers afgesproken dat we nog een halve ronde zouden doen tot Breidscheid want een tweede keer Kesselchen zou voor Maurice echt te veel worden. Ik wilde eens kijken of de Fuchsrohre nog wat enthousiaster kon als de vorige ronde dus nog kleiner makend stoven we weer achter elkaar aan naar beneden. Net voor de dip liep ik nog rap in op Maurice en eenmaal daar voorbij zag ik dat het toch nog een stapje harder was gegaan: 98 km/uur.

In no-time waren we bij Breidscheid waar een voor ons bekende marshall in de ambulance zat. Aangezien de dames er nog niet waren, bestelden we al een wel verdiende Cola. De Cola werd gevolg door de onvermijdelijke curry-wurst met pommes en een kleine salade.
 

Na deze middagmaaltijd was het tijd om de fiets weer te demonteren en in een plastic zak te stoppen om vettigheid all over the place te voorkomen. Op zich stelt het niet veel voor: voorwiel eruit, achterwiel eruit, zadel eraf, zak eromheen en alles in de auto leggen.

Zodra mijn fiets opgevouwen lag in de kofferbak kon de mtb van Maurice op de fietsendrager. Ondergetekende stond tevreden toe te kijken hoe Maurice zijn fiets goed vast zette op de drager.

We hadden afgesproken om op mijn stam-camping Viktoria Station te douchen aangezien dat geen overbodige luxe is na 1,5 ronde Nordschleife fietsen. Daarbij zijn de douches op de camping heerlijk en was Maurice er nog nooit geweest. Maurice was ook erg onder de indruk van de camping en zijn heerlijke douches. Na een drankje, een paar ijsjes en betaling van een absurd laag bedrag zijn we weer richting Asten gegaan.

Ik had me op het ergste voorbereid, maar het is me enorm meegevallen. Twee rondes hadden er echt wel ingezeten dus dat is dan ook minimaal het doel voor volgend jaar. Als je in het bezit bent van een mtb of een renfiets kan ik het je echt een keer aanraden. Je kunt al kletsend (m.u.v. Kesselchen) lekker rustig je rondje doen en het is eens wat anders dan met de auto. Je hoeft echt geen extreem goede conditie te hebben om een ronde te kunnen doen. Het inlassen van één of meerdere rustpauze gebeurts door vele mensen dus niemand zal raar opkijken. Nog een dag of drie en dan ga ik weer die kant op voor een klein weekje Ring. Eén ding is zeker: ik ga dan minimaal 15 keer zo hard Kesselchen omhoog.